به گزارش همشهری آنلاین، ایمپلنت‌ها یا وسایلی کاشتنی مغزی (brain implant) یا ایمپلنت‌های عصبی (neural implants) دستگاه‌های الکترونیکی هستند که به طور مستقیم با مغز بیولوژیکی (مدارهای عصبی مغز) در ارتباط هستند. این ابزارهای الکترونیکی با جراحی یا روی سطح مغز قرار داده می‌شوند یا به قشر مغز متصل می‌شوند.
انواع ایمپلنت‌های مغزی
دو نوع اصلی ایمپلنت مغزی وجود دارد:
یک - تحریک‌کننده‌های عمقی مغز (DBS) این ایمپلنت‌ها با استفاده از ضربان‌های الکتریکی مناطق خاصی از مغز را تحریک می‌کنند. از این نوع ایمپلنت‌های مغزی برای درمان انواع اختلالات عصب‌شناختی ازجمله بیماری پارکینسون، لرزش اساسی، دیستونی و صرع استفاده می‌شود.
دو- رابط‌های مغز و کامپیوتر (BCI): این ایمپلنت‌ها برای ایجاد یک پیوند ارتباطی بین مدارهای عصبی مغز و یک دستگاه خارجی طراحی شده‌اند. افراد با استفاده از این ایمپلنت‌ها می‌توانند صرفاً با فکر کردن یک کامپیوتر یا اندام مصنوعی‌شان را کنترل کنند. همچنین می‌توان از این رابط‌ها برای بازگرداندن عملکرد حسی ازدست‌رفته مانند بینایی یا شنوایی استفاده کرد.
کارکردهای پزشکی ایمپلنت‌های مغزی
ایمپلنت‌های مغزی می‌توانند کارکردهای پزشکی گوناگون داشته باشند، ازجمله می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- درمان اختلالات عصب‌شناختی (بیماری‌های مغز و اعصاب) مانند بیماری پارکینسون، لرزش اساسی، دیستونی و صرع و درد مزمن.
-بازیابی عملکرد حسی مانند بازگرداندن بینایی و شنوایی
- درمان مشکلات روانی ازجمله افسردگی و اضطرابی که به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهند.
- تقویت توانایی‌های شناختی مانند حافظه و تمرکز
چشم‌انداز آینده
فناوری ایمپلنت مغزی هنوز در مراحل اولیه توسعه خود است و خطرات قابل‌توجهی ازجمله خطر خونریزی و عفونت را دارد، اما این توانایی بالقوه را هم دارد که درمان اختلال‌های مغزی و عصبی و تعامل با دنیای اطرافمان را متحول کند.
همچنین برخی نگرانی‌های اخلاقی نیز درباره استفاده از ایمپلنت‌های مغزی وجود دارد، مانند احتمال استفاده نادرست و خطر پیامدهای ناخواسته.
نظر شما